20. KOLOVOZA 2004. godine u kinima diljem SAD-a počeo se prikazivati film Garden State, romantična dramedija koju je napisao, režirao i u kojoj je glumio Zach Braff, tada poznat ponajviše iz serije Scrubs. Film, inspiriran Braffovim životnim iskustvima, bio je hit među mladom publikom zahvaljujući svojoj kombinaciji introspektivne priče, specifičnog humora i indie glazbe koja je savršeno pratila atmosferu ranih 2000-ih.

Balans između melankolije i optimizma

Braff tumači Andrewa Largemana, muškarca u srednjim dvadesetima koji se nakon majčine smrti vraća iz Los Angelesa u rodni New Jersey. Ondje ponovno susreće stare poznanike, ali upoznaje i ekscentričnu i energičnu Sam (Natalie Portman), djevojku koja mu donosi novu perspektivu i potiče ga da se suoči s vlastitim traumama, emocionalnom otuđenošću i obiteljskim odnosima.

Priča balansira između melankolije i optimizma, prikazujući prijelomni trenutak života kada se gubi mladenačka bezbrižnost i javlja se odgovornost.

Manic Pixie Dream Girl i Natalie Portman

Sam, koju glumi Natalie Portman, često se spominje u kontekstu pojma Manic Pixie Dream Girl - termina koji je nekoliko godina nakon premijere filma opisao filmski kritičar Nathan Rabin. Ovim pojmom opisao je filmski trop ekscentričnog ženskog lika koji se najčešće pojavljuje u indie filmovima i koji postoji prvenstveno kako bi "spasio" ili "probudio" emotivno izgubljenog muškog protagonista, unoseći u njegov život spontanost i vedrinu.

Iako je Sam bila šarmantna, zaigrana i imala vlastite mane, mnogi kritičari smatraju da njezin lik u Garden Stateu upravo utjelovljuje taj stereotip jer je njezina glavna funkcija poticanje Andrewove emocionalne transformacije, a ne njezin vlastiti razvoj.

Glazba i kritike

Jedna od glavnih snaga filma bila je njegova glazbena podloga, koja je osvojila Grammyja i uključivala bendove kao što su The Shins, Iron & Wine i Coldplay. Upravo je glazba pomogla filmu da postane fenomen generacije.

Garden State je snimljen s relativno skromnim budžetom od 2,5 milijuna dolara, a zaradio je više od 35 milijuna diljem svijeta. Kritičari su hvalili Braffov redateljski debi zbog iskrenosti i emotivne topline, ali su istovremeno isticali problematične obrasce i klišeje, posebno u načinu na koji je oblikovan lik Natalie Portman.

Unatoč podijeljenim mišljenjima, film je postao jedan od simbola nezavisne kinematografije ranih 2000-ih, a njegova mješavina melankolije, humora i vizualnog stila nastavila je inspirirati mlađe redatelje i publiku koja se poistovjećivala s osjećajem mladenačke izgubljenosti.